گلایه دوتار نواز خراسانی از بی‌توجهی
در دل صداهای فراموش‌شده و نغمه‌هایی که از کوه‌ها و دشت‌های شمال خراسان برخاسته‌اند، محمد یگانه، دوتارنواز پیشکسوت و وارث میراث سه‌نسل، تلاش می‌کند شاهنامه فردوسی را نه با واژه، که با نوای اصیل مقام‌های خراسانی روایت کند؛ تلاشی که اگرچه شکوهمند است، اما بی‌حمایت مانده. او با حسرت از کم‌توجهی به موسیقی نواحی می‌گوید و می‌خواهد صدای این فرهنگ را، پیش از آنکه خاموش شود، در گوش جهان طنین‌انداز کند.
کنسرت گروه «یگانه» به سرپرستی و آهنگسازی محمد یگانه، استاد دوتارنواز و فرزند استاد بزرگ موسیقی شمال خراسان، در فرهنگسرای ارسباران برگزار شد. در این کنسرت، قطعاتی از مقام‌های اصیل خراسانی و داستان حماسی تهمینه از شاهنامه فردوسی با موسیقی شمال خراسان روایت شد؛ شیوه‌ای منحصربه‌فرد که یگانه حدود سه دهه است آن را بنیان گذاشته.
محمد یگانه که نخستین روایتگر شاهنامه با دوتار است، می‌گوید تاکنون داستان‌های «سیاوش»، «تهمینه» و «ضحاک» را با موسیقی مقامی روایت کرده اما تنها توانسته یکی از آن‌ها را ضبط کند: «برای ضبط درست، باید تمام وقتم را بگذارم. اما حمایتی نیست. از موسیقی مقامی همیشه غفلت شده.»
او از نسل موسیقیدانانی است که ساز را نه در آکادمی‌ها، بلکه از خانه و مغازه پدری‌اش آموخته؛ جایی که پدرش آرایشگر و نوازنده بود و همیشه صدای دوتار در آن می‌پیچید.
یگانه که سال‌هاست شغل دولتی را رها کرده و به تدریس و ساخت دوتار مشغول است، از علاقه شدید جوانان به این موسیقی می‌گوید: «کار من انتقال این مقام‌ها به نسل جدید است؛ خوشبختانه استقبال هست، اما باید تلاش کنند تا این گنجینه فراموش نشود.»
او در پایان، گله‌ای صریح از وضعیت پیشکسوتان موسیقی نواحی دارد: «فرهنگ زنده می‌ماند اگر پیشکسوتانش دیده شوند. حیف است که بعد از مرگ یادشان کنیم.»
دیدگاه